در این یکی دور روز ‘گذشته هر بار که وارد شبکه‌های اجتماعی می‌شوم در گروه‌ها و سایر فضاها با ویدئویی مواجه می‌شوم که محیط‌بانان در حال آزاد کردن روباه زبان بسته‌ای هستند که از قسمت سر گرفتار یک ظرف پلاستیکی شده است. فرد محیط بان احمد بحری نام دارد که به کمک همکارش دارد روباهی را از شر این ظرف پلاستیکی نجات می‌دهد. نمی‌دانم تا کی بایستی از این صحنه‌ها ببینیم. در چنین لحظاتی فکرم درگیر یک نکته می‌شود. و نکته آن است که حیات وحش چه گناهی دارد که بایستی گرفتار چنین موضوعاتی از سوی انسان شود.
نکته بعدی آن آن است که به نظر می‌رسد فرهنگ جمع آوری زباله به خصوص در طبیعت جای کار دارد و با دست به دست چرخیدن این تصاویر و فیلم‌ها کاری از پیش نمی‌بریم. هر چند منتشر کردن چنین فیلم و محتواهایی را بی‌تأثیر نمی‌دانم، منتها به ما این مفهوم را می‌رساند که اولین آسیب‌دیدگان و قریانیان این خودخواهی و بی‌تفاوت بودن انسان‌ها به طبیعت موجودات زنده محیط ریست هستند. موجوداتی که هیچ گناهی ندارند و از سر کنجکاوی اسیر ظرف‌های پلاستیکی به شکل و شمایل مختلف می‌شوند.
انگار هر روزه با این تعداد پلاستیکی که در دنیا و بخصوص کشور تولید می‌شود. باید بیش از این نگران از بین رفتن موجودات و محیط زیستی شد که برای بقای ما بسیار تلاش می‌کنند. محیط زیستی که اگر یک بخشی از آن بلنگد هر چه زودتر مرگ ما انسان‌ها و از بین رفتن زمین را هشدار می‌دهد. پس لطفاً بیش از این حواسمان به دوربرمان باشد. چگونه؟ با مسدولیت پذیری و از جمله مسئولیت اجتماعی داشتن.
می‌توان تا حد توان با جمع آوری زباله از طبیعت، رها نکردن زباله‌های خود در طبیعت، تفکیک زباله، کمتر استفاد کردن از ظرف پلاستیمی و هر چیزی که با پلاستیک در ارتباط است آَشتی و پیوندی دوباره با طبیعت ایجاد کنیم.
